PTSS!
Een moeilijk begrip c.q. afkorting
PTSS = Post Traumatisch Stress Syndroom (c.q. Stoornis)
Post; achteraf
Traumatisch; Trauma, iets breekt
Stress; wat is dat? heeft tegenwoordig niet iedereen stress?
Syndroom; ziektebeeld, verzameling van verschijnselen
Stoornis; onze vader, man, partner, is toch niet gek?
In Duitsland (waar men nog niet zo lang uitzendt bij de VN) noemt men het PTBS (= Post Traumatisch Belastbaarheid Syndroom). Persoonlijk kan ik met deze afkorting beter overweg want de veteranen met .... hebben (in mijn ogen) allemaal te maken met hun belastbaarheid. Ze kunnen niet meer zoveel aan, het hoofd zit vol en er kan niets meer bij. Dat uit zich psychisch maar bij velen ook lichamelijk.
In maart 2008 heb ik tijdens de allereerste Jeugddag de jongeren het gedrag (lees ook belastbaarheid) van hun vader laten benoemen: (Eind 2009 heeft een grote therapeutische instelling voor veteranen en hun gezin deze methodiek met succes overgenomen)
- kort lontje (agressief)
- agressief rijgedrag
- snel schrikken (van een knal of dergelijke)
- geen emoties/gevoelens
- slecht slapen gepaard met nare dromen
- slecht geheugen
- slechte concentratie
- onduidelijk (vooral bij afspraken maken)
- cynisch
- vaak ruzie zoeken
- geldmisbruik
Hierna heb ik de jongeren laten benoemen welk gedrag ze van hun vader overgenomen hebben. Ze kwamen er achter dat zij allen het zelfde gedrag vertoonden behalve het rijgedrag en het snelle schrikken. De meeste jongeren schrokken hiervan!!! De confrontatie met de ziekte van hun vader en hun eigen gedrag was een eye-opener, maar tevens ook frustrerend, want zo wilden ze natuurlijk niet zijn!!!
Tijdens de uitzending is van de veteraan iets verloren gegaan (Trauma). Als het een been of arm was, dan konden we zien dat er iets mist. Maar we kunnen het niet zien en toch is er "iets" niet meer. Er is iets "verloren" gegaan! Als er iets of iemand verloren gaat, treed het rouwproces in gang, dit gaat gepaard met 4 taken:
Taak 1
is het aanvaarden van verlies
Taak 2
het doorleven van pijn/verdriet
Taak 3
het begin van een nieuw leven
Taak 4
terug in de maatschappij. (deze taken zitten doorgaans wat ingewikkelder in elkaar)
De jongeren hebben gezamenlijk gekeken naar waar hun vader nu staat. De meesten waren snel en duidelijk: al hun vaders zaten nog in het aanvaarden van het verlies, bij een persoon was het volgens haar al taak 2; het doorleven van de pijn en het verdriet. Samen hebben we gekeken waar elke jongere zelf nou eigenlijk stond. Ze hebben allen een stukje gemis van hun vader, omdat er "iets" in hun vader "verloren" is gegaan, missen zij dus ook weer "iets". Gezamenlijk kwamen ze er achter dat ze in de zelfde taak zaten dan hun vader.
Het hulpverleners driehoek, waar bij er een Redder, een Slachtoffer en een Dader bestaat, heeft de jongeren verder geholpen in hun eigen leven. Zonder Dader geen Slachtoffer, zonder Slachtoffer geen Redder, maar een Redder kan ook Dader worden. Alle jongeren waren Redders! Vrienden en vriendinnen kwamen met hun problemen altijd bij hun. En natuurlijk wil je dan de redder zijn, en natuurlijk wil je dan de ander helpen, en natuurlijk wil je dan het probleem even oplossen. Maar tijdens het oplossen gaat vaak iets fout en wordt de Redder als Dader aangewezen. De Dader krijgt uiteindelijk de schuld en wordt op deze manier het Slachtoffer! Maar wie red het slachtoffer? wie red hun? Kinderen van veteranen met PTSS lijken vaak heel sterk van binnen en stralen dit ook uit, maar meestal zijn ze van binnen eenzaam. Ze hebben vaak niemand om over hun problemen te praten, schoolkameraden, vrienden en vriendinnen snappen het meestal niet. Kinderen van veteranen met PTSS weten vaak niet wat ze voelen, ze zijn zo machteloos dat ze niet meer willen voelen.
Hoe maak je nou je zelf sterk???
Door (onder andere) te beginnen je emoties/gevoelens een naam te geven, het te benoemen. Hierdoor kom je in contact met je zelf en als je in contact met je zelf komt, kun je in contact met anderen komen. Je krijgt gelijkwaardigheid en je komt in evenwicht. Belangrijke eigenschappen voor de rest van je leven.
